Podróż autobusem

Siadywałam w różnych miejscach.
Gdy chodziłam do szkoły podstawowej siedziałam z przodu, albo pośrodku, przy oknie lub od zewnątrz. Miejsca na tyle były zarezerwowane dla stałej grupy, dla tych ,,fajnych", zazwyczaj dla chłopaków, których było więcej, którzy byli starsi od reszty.

,,Dobre miejsce" to było to przy kierowcy, albo na samym tyle, gdzie może jednocześnie usiąść kilka osób. Skoro ,,dobre" to zawsze zajęte, ale kiedy udawało się tam usiąść to była radość i zadowolenie z siebie, bo akurat tego dnia mi się udało tam usiąść, a nie komuś innemu. Miejsce pierwsze na przodzie, przy samych drzwiach zazwyczaj zajmowała pani od pilnowania dzieci w autobusie. Tak, dokładnie tak ją nazywaliśmy. Oczywiście, zazwyczaj nikt jej nie lubił, bo usadzała, krzyczała i ogólnie się czepiała. Dlatego też z czasem, gdy stawaliśmy się coraz starsi miejsca te straciły na wartości i przestały być ,,fajne".

Zajmowało się siedzenie obok dla koleżanki, którą się lubiło, z którą chciało się siedzieć i jeszcze móc porozmawiać przed powrotem do domu. Zanim się jednak weszło do autobusu, który przyjechał pod szkołę, jak zawsze w to samo miejsce, trzeba było się dopchać do wejścia i pokonać kolejkę, w której każdy chciał wejść pierwszy. Wiadomo, dla ostatnich z kolejki zostawały najgorsze miejsca, czyli te na przodzie, bo nawet nie po środku.

Na co jeszcze zwracaliśmy uwagę? Czy przyjedzie nowy autobus z drzwiami otwieranymi automatycznie, czy stary gruchot, w którym drzwi trzeba było otwierać i zamykać samemu, co wiązało się z użyciem sporej siły. Tak, to była radość i luksus, kiedy przyjeżdżał ,,nowy" autobus.

W szkole średniej to już ja siadywałam z tyłu, ze swoją paczką, przez jakiś czas, a potem sama. Siadałam przy oknie i obserwowałam, co się dzieje za oknem, jak zmienia się krajobraz. Czasem wyciągałam z plecaka książkę i czytałam. Czasem zdarzyło mi się usiąść przy kierowcy, albo zostać przez niego zawołaną, bo zostawałam tylko ja i on. Rozmawialiśmy, mimo że rozmowy z kierowcami podczas jazdy są zakazane. Wyobrażacie sobie jechać ciągle tymi samymi trasami, przez 8 godzin i do nikogo się nie odzywać? Straszne, moim zdaniem.

Nigdy nie zasypiałam, choć widywałam takich, co ucinali sobie autobusową drzemkę. Zawsze jednak budzili się przed swoim przystankiem. Często, mimowolnie, słyszałam rozmowy telefoniczne moich współpasażerów, albo te między nimi prowadzone w autobusie.

Czasem stawałam przed tablicą z rozkładem jazdy i szukałam swojego połączenia, żeby sprawdzić, czy się nie zmieniły. Chociaż wcale ich dużo nie było, znałam na pamięć. Czasem w drodze na dworzec ktoś mi towarzyszył, ale wiele razy przemierzałam ponad kilometr sama, niezależnie od pogody. Nie lubiłam czekać, toteż nie chciałam czekać na przystanku pod szkołą. Jedynie rano na nim wysiadałam, bo kto jechał na dworzec i z niego szedł na lekcje, choć też zdarzało się i tak, gdy coś wypadało, pojawiało się okienko i nie miałam jak dojechać na 10, więc musiałam jechać na 8.

Dojeżdżając na studia, zajmowałam po prostu miejsce, które było wolne, ale też zazwyczaj z tyłu, z przodu rzadko się zdarzało. Ludzi było albo tyle, że wszyscy się ocierali o siebie, albo autobus był niemal pusty. Wszystko zależało od godziny. Zdarzało się też jechać z bezdomnym, cuchnącym jak kosz na śmieci albo ścieki (i to nie jeden raz!), zdarzało się, że ustępowałam komuś miejsca i nie usłyszałam nawet ,,dziękuję". Były też upadki, kiedy kierowca nagle zahamował.

W szkole podstawowej, kiedy autobus się spóźniał wszyscy czekający na przystanku uczniowie się cieszyli i wręcz modlili o to, żeby nie przyjechał, bo to oznaczało dzień wolny od lekcji i to nie z naszej winy! Kiedy trzeba było dojechać na egzamin na studiach to zaklinałam autobus, żeby przyjechał, ponieważ jak się spóźnię to nie zaliczę przedmiotu. Zwykle i tak jeździłam wcześniejszym, nie ufając komunikacji miejskiej, zwłaszcza zimą.

W autobusie rzucało, klekotało, coś się psuło i stawał na poboczu drogi, a wtedy trzeba było czekać aż zabierze nas - pasażerów inny kierowca.

I mimo, że dojazdy autobusami były dla mnie uciążliwe był to też dobry punkt do obserwacji i do zwykłego odpoczynku, zanim się dojechało na miejsce i wracając z niego do domu.

Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/autobusem-tramwaj-omnibus-1209153/