W dzieciństwie

Obserwowałam, jak latały jaskółki i huśtałam się na huśtawce zrobionej przez tatę.
Miałam psa, którego kochałam. I kota. Właściwie to mnóstwo kotów. Była parka kocic, jedna była prawie czarna, z białą łatą na szyi i białymi łapkami, a druga była w biało-czarne łatki.  Był też szary, mały, który gryzł po nogach dla zabawy. Oczywiście, dla swojej zabawy, bo to jednak trochę bolało jak ugryzł. Był też kot cały biały, przybłęda znaleziony zimą i oswojony, bo na początku był nieufny i bał się bardzo. Ten biały urodził drugiego całego białego, a tam wziął zaginął. Albo coś mu zrobił pies sąsiadów. Miałam króliki. Piękne, puchate, o słodkich pyszczkach i miękkim futerku, karmiłam je marchewkami albo burakami. Wypuszczałam je na wybieg zrobiony z desek, żeby mogły jeść trawę.

Uwielbiałam rysować, więc rysowałam i robiłam wycinanki. Bawiłam się lalkami i bawiłam się w piaskownicy, którą również wybudował mój tata. Zazwyczaj bawiłam się sama. Nie wiem, czy nie dało się mnie lubić, czy nie chciałam bawić się z innymi, bo po prostu wolałam bawić się sama. Miałam kolegę, który czasem przychodził ze swoją mamą i zdarzyło mu się bawić ze mną lalkami, i koleżankę, która odwiedzała babcię i przychodziła do mnie, albo ja szłam do niej i razem spędzałyśmy czas.

Lubiłam się bawić w ganianego i w berka. W chowanego lubiłam mniej. Natomiast w podchody nie bawiłam się nigdy. Nie grałam też na zaoranym polu w palanta. Potem polubiłam skakanie na skakance, dzięki pani Alince ze świetlicy. Wszyscy skakali, po to tam chodziliśmy. Nawet chłopaki. Mieliśmy konkursy, kto więcej skoczy i nawet raz były nagrody. Chciałam pamiętnik. I go dostałam. Graliśmy też w modę, i bywaliśmy zawiedzeni, kiedy inna grupa zgarnęła ją pierwsza.

Lubiłam kwiaty i ubieranie się w ładne sukienki, które dostawałam po kuzynce. I porzeczki, truskawki, i wiśnie, i śliwki zrywane prosto z gałązek. I jabłonie na podwórku, które potem zmieniły swoje miejsce. I rosnący pomiędzy nimi agrest też pamiętam.

Nie miałam aparatu fotograficznego, ani telefonu. Pierwszy dostałam, jak poszłam do gimnazjum. Oglądałam za to dużo telewizji. Miałam za to blok rysunkowy i kredki. Miałam też bujną wyobraźnię i wiarę we wszystko. Wiarę naiwną, oczywiście.

Nikt nie lubił chodzić do szkoły, ale ja lubiłam. Lubiłam się uczyć. Nie lubiłam za to, jak koledzy wołali do mnie po nazwisku. Przecież mam imię. Pisaliśmy sobie wzajemnie ,,złote myśli" w zwykłych zeszytach i zbieraliśmy karteczki. Ja nie miałam ich wiele, ze względu na brak pieniędzy. Potem jak wszyscy mieliśmy komórki wymienialiśmy się obrazkami na telefon i muzyką. Pozwalałam koleżankom i kolegom spisywać od siebie lekcje.

W przedszkolu miałam kolegę, z którym nie chciałam zatańczyć. Chyba nikt w grupie za nim nie przepadał, a byliśmy dziećmi...

Miałam dużo pluszaków ustawionych na półkach w pokoju.

W domu był pokój duży i mały. Dopiero potem miałam swój własny.

Mimo to, że lubiłam świat to był we mnie lęk. Przed nieznanym, że nie wrócę do domu, którego nie lubiłam opuszczać, przed obcym psem, przed tym, że ktoś będzie się ze mnie śmiał, że zgubię przybory szkolne, że ktoś na mnie nakrzyczy, itd. I pozostał. 

Miałam wiele marzeń. I może nawet niektóre z nich spełniłam.

Ale te jaskółki, duże i małe nadal mam w głowie do dzisiaj. Jak leciały po błękitnym pogodnym niebie i jak mieszkały u nas w chlewie. Budowały tam gniazda z błota i były każdej wiosny. Tak nawiasem mówiąc, załatwiały się na wszystko, co było pod ich gniazdem. Trzeba było uważać, gdzie się coś kładzie lub gdzie stawia się rower, bo potem można było natknąć się na niespodziankę.

Tata wystawił przez okno słoninę dla sikorek. Wtedy jeszcze tu były.

Nie jeździłam na wakacje. Jedynie w wycieczkach szkolnych brałam udział. I nie lubiłam chodzić do miejscowego sklepu, bo był daleko, ale nie tylko.

Mama robiła mi kitki, a potem obcinała mi włosy na krótko, co mi się nie podobało, gdy już byłam starsza.

W grupie szkolnej z mojej wioski byłam jedyną dziewczyną. I przyznaję, czasem chciałam, żeby była jeszcze choć jedna. Miałabym koleżankę.


Kiedyś zrobiłam sobie hamak... Ze starej firanki. Ale wytrzymał. Przez jakiś czas.

Tak to właśnie było w moim dzieciństwie. Takie wyrywki, wspomnienia z dawno nieodwiedzanych zakamarków pamięci.

Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/dzieci-gra%C4%87-rock-czas-wolny-2487845/