Babcie i dziadkowie

Smutnych historii w moim życiu jest tyle samo, co i radosnych. A może więcej?

Nie policzę.

Dziś Dzień Babci. Jutro Dzień Dziadka. Jak co roku.

Udzielę pierwszeństwa dziadkom.

Dziadka R. nigdy nie poznałam. W wyniku jakiegoś wypadku stracił jedno oko i miał wstawione szklane na jego miejsce. Zmarł jeszcze zanim się narodziłam. I nawet chyba moja moja mama go nie poznała. Mam go na jednej jedynej fotografii, którą tego lata przywiozła mi ciocia. Przyjechał na Pomorze Zachodnie, jak odbywał służbę wojskową. Uwiódł moją babcię i wywiózł ją stąd aż za Warszawę, gdzie mieszkali z pradziadkiem A. i z prababcią L., którą z kolei pradziadek A. przywiózł gdzieś z głębi Rosji. Z tego, co wiem, dziadek R. bardzo liczył się ze zdaniem swojej matki, nawet gdy założył własną rodzinę.

Dziadek C. pochodził z Kaszub, tak przynajmniej słyszałam. Urodził się w 1938 roku. Sprowadził się do pobliskiej miejscowości i tam założył rodzinę z babcią I. Dziadka C. pamiętam, chociaż miałam może 9 lub 10 lat, jak odszedł. Odszedł z tego świata, w którym my nadal jesteśmy.  Był niewysoki, szczupły, czasem uśmiechnięty i pożartował, a czasem klął na wszystkich i wszystko wokół. Podobno był też pracowity, ale ja go nie pamiętam jako człowieka czynnego zawodowo. Miał tapczan w kuchni, na którym często siedział. Pamiętam go też na wózku inwalidzkim z odciętą nogą. Z opowieści, jakie usłyszałam wynika, że czasem kupował mi lizaki. Ach, lizaki! Która mała dziewczynka się im oprze? Zresztą, chłopiec również.

Babcia I. urodziła się w sierpniu 1939 roku w Niemczech. Nie wiem dokładnie w jakim rejonie i jak to się stało, że zamieszkała w Polsce. Mój tata wspomina ją jako bardzo dobrą kobietę. Miałam 6 lat, jak umarła. Nigdy nie zobaczyłam, jak chodzi. Siedziała na wózku inwalidzkim, walczyła z cukrzycą i też nie miała jednej nogi. Pamiętam ją jako kobietę bardzo schorowaną, mówiącą cichym głosem, ale wszyscy dookoła ją raczej szanowali.

Babcia G. urodziła się w 1943 roku gdzieś na obecnej Litwie, wtedy tereny te należały do Polski. Zmarła w moje 18-te urodziny. Ją pamiętam najlepiej. Pojechałam pociągiem kilka razy w dzieciństwie wraz z tatą i z rodzeństwem do tej wioski za Warszawą, żeby ją odwiedzić. Ona sama chyba tylko raz była u nas w domu. Na chrzcie mojego brata. Babcia G. uwielbiała zdjęcia i listy. Pisała do nas nieraz i świąteczne pocztówki przysłała. Gdzieś na strychu albo w szufladach starej komody nadal są albumy fotograficzne babci w tamtym domu we wschodniej Polsce, w których ma zdjęcia swoich dzieci i wnuków. Babcia pracowała w przedszkolu.  Była jak najbardziej pracowitą osobą, bardzo życzliwą, no i taką typową babcią, która chce cię nakarmić za wszelką cenę. A my zawsze nie chcieliśmy jeść i byliśmy wybredni ;D. Miała zwierzęta: psy, koty, a nawet kozy. Wiem, że babci raczej nikt na dalekim Mazowszu nie odwiedzał, może jedna siostra tam pojechała, a babcia miała ich kilka tutaj właśnie w zachodniopomorskim. Nie miała w życiu łatwo, przez co można powiedzieć, że była silną kobietą. Była też bardzo dobra, pomocna, nikomu niczego nie żałowała. Mój tata jest do niej bardzo podobny.

Nie poznałam dobrze swoich dziadków. Jedyne, co po nich, to kilka wspomnień, kilka fotografii i usłyszane historie od innych krewnych. Kuzynka przywiozła mi kiedyś pierścionek od babci G. Był śliczny, złoty z cyrkoniami, jedno oczko wypadło, ale bardzo mi się podobał. Nosiłam go w technikum. Niestety, zgubiłam go wracając do domu ze studniówki, czego bardzo żałuję aż do dziś.

Źródło:https://pixabay.com/pl/photos/babcia-dziadek-emeryci-i-renci%C5%9Bci-1185687/