Kobieta też człowiek

Edyta Górniak śpiewała w jednej ze swoich piosenek: ,,Jestem kobietą. Wodą, ogniem, burzą, perłą na dnie. Wolna jak rzeka nigdy, nigdy nie poddam się!"

 

Jestem kobietą i nie chcę, żeby jakakolwiek kobieta czy dziewczynka czuła się gorsza ze względu na swoją płeć i cierpiała z tego powodu.

 

Co miesiąc okres i wahania nastroju, ból brzucha, a przy okazji wykonywanie miliona różnych innych czynności. W ciąży mdłości, rozstępy, bieganie na badania, kłucie igłami, robienie usg, wreszcie - poród. Żaden facet tego nie zrozumie, poza drugą kobietą. 

To nie jest manifest przeciwko mężczyznom. To wyraz ubolewania i złości na system i ludzi, którzy go tworzą. A w obecnym rządzie mało kobiet w roli polityka, a już ministrem to chyba tylko jedna jest. Mogę się mylić, bo tego nie śledzę szczegółowo.

Ale gdy ktoś zaczynają nas zmuszać do losu, którego nie chcemy i zabiera nam wolność i prawo do samostanowienia, co przecież prawo też gwarantuje to muszę się odezwać. Mam wrażenie, że od kobiet ciągle się czegoś wymaga: bądź dobrą żoną, bądź dobrą matką, dawaj z siebie więcej. I wychodzi na to, że najlepiej to się jeszcze nie odzywaj i rób, co ci mówią.

 

Od wieków kobiety rodzą dzieci, zajmują się domem, sprzątaniem, gotowaniem. I te stereotypy dalej funkcjonują w społeczeństwie. A poza wypełnianiem ról społecznych przypisanych kobietom one też mają pragnienia i też chcą czegoś tylko dla siebie: czasu, możliwości zrelaksowania się, spełniania marzeń, zadbania o swój wygląd czy rozwoju osobistego. Bez podporządkowywania się komukolwiek.

Zadaję sobie pytanie: Czy po to medycyna tak bardzo się rozwinęła, żeby kobiety umierały przy porodach? Czy psychiatria lub psychologia naprawdę potrzebuje nowych pacjentów?

Najgorsze chyba jednak jest to, że w tym wszystkim uczestniczą kobiety przeciwko kobietom. Jak to zrozumieć? Czy są tak zmanipulowane? Czy naprawdę chcą powrotu do czasów, kiedy kobiety nie miały praw wyborczych i żadnego głosu? Większość pewnie ma zdrowe dzieci i spore pieniądze, pozwalające godnie żyć. Mają męża, który ich nie zostawił z powodu niepełnosprawności dziecka. Mają wsparcie rodziny. Ile jest takich kobiet, które mąż porzuca, nie mają nikogo bliskiego, bo np. wychowały się w domu dziecka? 

Politycy, wiadomo jakiej partii, czy oni mają pojęcie jak się wychowuje niepełnosprawne dziecko? Czy byli kiedyś w hospicjum albo w domu pomocy społecznej i zainteresowali się losami ich podopiecznych? Czy wiedzą, że te ich marne datki nie wystarczą na rehabilitację lub zabiegi operacyjne? Czy wiedzą, ile rodzic, zwykle kobieta musi poświęcić?

 

Demografia może i wzrośnie, ale czy oni oglądali zdjęcia płodów z zespołem syreny, z bezmózgowiem, z wnętrznościami na wierzchu? Czy oni naprawdę nie zdają sobie sprawy, jakie to jest cierpienie? Przecież nikt nie marzy o tym, żeby jego dziecko było chore czy miało wady genetyczne. Jedną z najwyżej cenionych przez ludzi wartości jest zdrowie i tego zawsze przy różnych specjalnych okazjach sobie życzymy.

I tutaj odbierają jej wybór. Tej kobiecie, która przecież nie urodziła się jako niewolnica i która zna siebie najlepiej i wie, ile jest w stanie znieść i ile z siebie może oddać innemu człowiekowi.

Mało tego, zrobili to w paskudny sposób i z premedytacją. W czasie pandemii i różnych ograniczeń. Żeby kobiety były bezbronne, żeby pozbawić je głosu.

 

Aborcja to nie przyjemność. Nie sądzę, aby ktoś wchodził do lekarza z uśmiechem na twarzy i mówił od progu: Chcę aborcję, bo lubię. Tak jakby kupował cukierki. Tak jakby kobiety miały usunąć każdą ciążę, jaka im się zdarzy.

Mamy XXI wiek, a wracamy do średniowiecza.

 

Cieszy mnie, że wielu mężczyzn wspiera swoje partnerki w protestach.

 

Chodzi o WYBÓR*.

Źródło: https://pixabay.com/pl/vectors/piorun-b%C5%82yskawica-sylwetka-czarny-305692/

#piekłokobiet

 

*Nie musisz podzielać mojego zdania, ale szanuj.