Fragment opowieści o dziewczynie z tajemnicą

Poniżej fragment opowieści, która jeszcze nie została przeze mnie ukończona. Ma na razie 4 rozdziały. Pomyślałam, że jak zacznę przepisywać ją na komputer z zeszytu, to może uda mi się ją skończyć. Nie wiem, czy w ogóle warto dobrnąć do końca i czy mi się to uda, ale tutaj wrzucam początek. Nie wymyśliłam tytułu, podobno najlepiej go wymyślić na koniec, a że nie skończyłam ... To nie ma. Przedstawione sytuacje, nazwy miejscowości oraz imiona i nazwiska postaci, zostały całkowicie zmyślone.

Kowalkowo Rok 2020

Pachniało wiosną w rozkwicie. W powietrzu unosił się zapach dzikiego bzu, soczyście zielonej trawy i konwalii, które rosły w ogrodzie gospodyni. Cudownie było tu wrócić. Do Kowalkowa. Właśnie wysiadłam z auta i zatrzasnęłam drzwi, przekręcając zamek kluczykiem. Wzięłam kolejny głęboki wdech, a potem rozejrzałam się wokół. Trzy dorosłe konie: o kasztanowatym, karym i srokatym umaszczeniu pasły się na padoku w cieniu dwóch drzew, które rosły w pobliżu. Na parkingu stał jedynie mój samochód, o drewniany płot oparty był rower, a budynek dawnego pałacu, jak zauważyłam, miał odnowioną elewację.

Przyjeżdżałam do Kowalkowa w każde wakacje, odkąd skończyłam czternaście lat. Wieś była kiedyś majątkiem dworskim, ale w wyniku różnych zawirowań historyczno-politycznych i wygaśnięcia rodu właścicieli po drugiej wojnie światowej przeszedł na rzecz państwa. Przez kilka lat po prostu stał i niszczał. Następnie, z racji tego, że gmina nie miała za bardzo funduszy, ani pomysłów na efektywne zagospodarowanie niewielkiego pałacyku oraz terenu wokół niego, postanowiono go odsprzedać. W ten właśnie sposób, posiadłość znalazła się we własności rodziny Tymańskich.Fryderyk i Łucja Tymańscy, którzy nabyli pałac w Kowalkowie, przekazali go następnie swojemu starszemu synowi Janowi. Młodszy, Stefan nigdy się nie ożenił, ale mieszkał w pałacu aż do swojej śmierci, pracując dla brata. Jan z kolei pojął za żonę kobietę o nieprzeciętnej urodzie, córkę wójta, Barbarę Opolańską. Barbara miała lśniące ciemnobrązowe włosy, opadające falami na ramiona i niezwykle przenikliwe brązowe oczy. Była wysoka i zachowała szczupłą sylwetkę, nawet po urodzeniu czwórki dzieci, to jest trzech córek i jednego syna, Michała, w którego ręce przeszła posiadłość w Kowalkowie po śmierci Jana Tymańskiego.

Michał Tymański i jego żona Beata założyli w dawnym pałacu pensjonat, sprowadzili do starej stajni konie i zaczęli uczyć jazdy konnej. Ponadto, uprawiali ziemię i plony sprzedawali na targu w sąsiedniej miejscowości. Wiodło im się dobrze. Doczekali się dwójki dzieci: syna Maksymiliana oraz córki Anastazji.

Mój ojciec poznał Pana Michała właśnie na targu, gdy szukał nowego dostawcy warzyw do swojej restauracji. Zawiązali ze sobą umowę, a z czasem stali się przyjaciółmi. Dobrze im się ze sobą współpracowało, podczas spotkań rozmawiali na różne tematy, wreszcie Pan Tymański zaproponował mojemu ojcu, żeby przyjechał na weekend do Kowalkowa. Tata skorzystał z zaproszenia i zabrał nas tam całą rodziną w czerwcu 2006 roku. Miałam wtedy czternaście lat, a moi bracia bliźniacy dziesięć. Od tego momentu każde lato spędzaliśmy u Państwa Tymańskich. Mama zaprzyjaźniła się z Panią Beatą, bliźniacy z Anastazją, która była w tym samym wieku co oni, a ja z dwa lata starszymi ode mnie Maksem i jego kumplem Antkiem.

***

Od wspomnień oderwało mnie pojawienie się na schodach na ganku kobiety z małą dziewczynką, którą trzymała za rączkę.

- Matylda Serafińska! To naprawdę ty! - zawołała kobieta. Nic dziwnego, że była zaskoczona. Nie pokazałam się tu przez dwa lata.

Anastazja Tymańska, od niedawna po mężu Krasowska i jej trzyletnia córeczka Basia, tak imię dostałą po swojej prababci, pokonały stopnie i zatrzymały się przede mną.

- Tak, to ja - odpowiedziałam, obejmując młodszą siostrę Maksa.