Relacja na świeżo - wirtualne szkolenie

Zapisałam się na kurs terapii zajęciowej. Krótki, bo trwa 20 h. Ale zawsze to krok ku rozwojowi osobistemu. Kurs odbywał się online, bo teraz to nawet nie wiadomo, czy odpowiednia ilość osób zapisałaby się na kurs stacjonarny przez COVID-a. Dzisiaj odbyły się pierwsze zajęcia i chciałabym się odnieść właśnie do tematu zajęć online.

Swoją edukację zakończyłam w 2018 roku, ale jakby nigdy się nie zamknęłam na kształcenie. Co to to nie. Trzeba się rozwijać, jeśli można i jest nam to potrzebne. W sumie nie musi być potrzebne, ale a nuż się któregoś dnia przyda. Wszak, człowiek uczy się całe życie. Co prawda, po całym tygodniu pracy jestem zmęczona i mam mało ochoty na to, by robić coś wymagającego. Ale coś robić trzeba. Bezczynności też nie lubię.

Pierwszy raz w ogóle znajdowałam się w wirtualnym pokoju i połapanie się, co jest co i gdzie trochę zajęło. A jeszcze te platformy przecież są różne... No nic, trzeba sobie jakoś radzić, skoro jest pandemia, więc dobrze, że technika jest na tyle rozwinięta, iż mimo braku spotkań twarzą w twarz jakoś można przeprowadzać szkolenia niż w ogóle ich zaprzestać.

Co jest dla mnie plusem zajęć online:

- nie trzeba jechać 60 km do miasta, w którym się odbywa (przykładowo, ktoś może mieć bliżej. Ja nie mam, co wiąże się z tym, że trzeba doliczyć czas na dojazd, a czas na dojazd odejmowany jest od czasu na sen... A ja lubię spać, więc wiecie. Zwłaszcza w weekend, bo tylko wtedy mam okazję, by dłużej pospać i poleżeć w łóżku),

- jeśli nie jadę to nie wydaję pieniędzy na paliwo, bilety i jedzenie,

- a propos łóżka, no to jak nie włączy się kamerki to nic nie widać i można sobie w nim leżeć i słuchać prowadzącego,

- jeśli nie muszę się pokazać innym ludziom (obcym ludziom), to nie muszę robić makijażu, ;) 

- nie siedzisz w maseczce,

- można jeść i pić (tylko trzeba sobie to wcześniej przynieść).

- nie tłumaczysz się, że musisz gdzieś wyjść wcześniej, czy przepraszać, bo telefon ci akurat zadzwonił, a zapomniałaś go wyciszyć wcześniej.

 Po prostu się wylogowujesz, albo wychodzisz na moment i wracasz, nawet nikt tego nie zauważy, jeśli akurat nie skieruje pytania akurat do ciebie.

 Minusy to:

- problemy techniczne (albo czegoś nie daje się uruchomić, albo zacina się. Dzisiaj np. nikt nie włączył mikrofonu, bo co niektórzy nie wiedzieli jak. Pisaliśmy na chacie, co z kolei może być trochę niefajne dla prowadzącego),

- brak możliwości poznania nowych osób,

- przeszkadzanie przez pozostałych domowników,

- hałasy w tle,

- Tło, no właśnie, znajdź sobie dobre tło, gdyby jednak zaszła potrzeba włączenia kamery,

- obcy ludzie oglądają ci chatę. Nasz dom to nasze miejsce, azyl, no i nie oszukujmy się, nie każdego chcemy do niego wpuścić, ot tak, nawet jeśli tylko wirtualnie. Może to dziwne, ale ja mam opory.

Podsumowując, dla mnie kurs online to wygoda, ale pozostawia niedosyt w postaci takiego fizycznego kontaktu z innymi ludźmi. Mam poczucie, że siedząc w ławce obok drugiej osoby, słuchając i notując słowa prowadzącego wyniosłabym z tego kursu więcej dla siebie. Byłoby więcej interakcji niż w przypadku zajęć internetowych. Niezmiennym elementem jest przerwa ... na kawę, herbatę, drugie śniadanie, czy inne sprawy. I to mamy zagwarantowane zarówno w kursie online, jak i stacjonarnym. ;)

 

Źródło: https://pixabay.com/pl/illustrations/tle-zielony-obdarzony-wyobra%C5%BAni%C4%85-5316534/